Pierwszym urządzeniem, dzięki któremu możliwe było oglądanie sekwencji ruchu był stroboskop. Sprzęt ten wykorzystywał złudzenie oka ludzkiego, które nieruchome elementy następujące po sobie z prędkością większą aniżeli 16 klatek na sekundę odczytuje jako ruch.
Początkowo obrazy, które miały być „uruchamiane” były malowane ręcznie, później były to fotografie. Rozwój filmu nastąpił po raz pierwszy w latach 30-tych XIX a wynalazcą, który jako pierwszy opisał urządzenie do odtwarzania „filmu” był angielski matematyk Wiliam Horner a miało to miejsce w roku 1815. Co ciekawe, prototyp takowego urządzenia, które pierwotnie nosiło nazwę Zootrope Horner naukowiec zaprezentował dopiero w roku 1834.
Wspomniany na wstępie stroboskop skonstruował zaś matematyk z Austrii, Simon voon Stampfer a prezentacja urządzenia miała miejsce w roku 1832. Niedługo potem, bo w 1839 roku kolejne urządzenie do odtwarzania sekwencji ruchu skonstruował fizyk z Belgii, Joseph Plateau. Pamiętajmy przy tym, że wszystkie urządzenia tego rodzaju dawały możliwość oglądania filmu tylko jednej osobie, nie było więc jeszcze mowy o stworzeniu kin.
Przełomem w filmotece były wspomniane fotografie. Od 1879 roku to właśnie one wyparły malowane czy rysowane ręcznie sekwencje ruchu a dzięki Eadweardowi Muybridgowi możliwe było oglądanie ruchu z natury, postaci czy też zwierząt. To właśnie ten naukowiec zresztą rozwikłał znaczącą w historii kina zagadkę galopującego konia.
Rozstrzygając zakład o to, czy koń galopując podrywa w którymś momencie wszystkie kopyta ponad ziemię przyczynił się do rozwoju samego filmu. Stworzył on serię 24 aparatów rozstawionych w równych odległościach przy torze, po którym biegł koń. Animowany gif wykonano później z 15 dostarczonych fotografii, które ujawniały zjawisko ruchu. W ten sposób nie tylko rozwiązano zagadkę, ale i stało się możliwym uchwycenie ruchu w dowolnej fazie obiektu. Niedługo po tym zresztą wynaleziono fotograficzną strzelbę, dzięki której możliwe było wykonanie serii 12 zdjęć w jednej sekundzie i to na tej samej kliszy.
O ile bez problemu rozwijano samą metodykę tworzenia filmów to nadal kłopotem stała się ich prezentacja. Przełomem był rok 1877 kiedy to unowocześniono Zootrope. Urządzenie nosiło nazwę Praxinoscope a różnicą było to, że w cylindrze nie występowały już otwory przez które oglądało się sekwencję obrazów natomiast na jego środku umieszczono lustro odbijające poszczególne sceny. Dawało to efekt praktycznie płynnego ruchu. Dzięki temu można było skutecznie wykorzystywać stworzony pięć lat wcześniej projektor, który umożliwiał oglądanie filmów większej grupie osób. W 1889 roku powstał nawet pierwszy Teatr Optyczny w Paryżu, w którym zbierali się chętni oglądania nawet 15-minutowych sekwencji ruchu malowanych bądź fotografowanych już obrazów. Tak zaczęła się era kina.